پايگاه خبری پرستاران عدالت خواه ایران

بسمه تعالی 

پرستاران مستقل و میانه رو؟!!!

بعد از انتخابات هیئت مدیره های نظام پرستاری و مطرح شدن بحث انتخابات شورای عالی شاهد شکل گیری گروه هایی خاص با اهدافی کاملا مشخص و با شعار پرستاران مستقل و یا میانه رو بوده ایم و جدای از این حقیقت که با برسی پیشینه برخی دوستان تشکیل دهنده این گروه ها که در مواقع لزوم پشت دلسوزان پرستاری را خالی کرده و یا خود از عاملین و توجیه کنندگان سیاستهای ضد پرستاری مانند تربیت کمک پرستار و طرح های ظالمانه مبتنی بر عملکرد بوده , می توان به نیت آنها که همانا جلب آرای نمایندگان هییت مدیره ها در مجمع برای راه یابی مجدد به شورای عالی و سودای ریاست بر سازمان پرستاران است پی برد اما لازم است برای مشخص شدن برخی نکات مبهم در ذهن برخی همکاران که احتمالا بدنبال طرح شعارهای محافظه کارانه ای چون میانه روی و عنوانی چون پرستاران مستقل ایجاد شده ! به واژه استقلال و معنای آن و ارتباط این واژه به مسائل امروز پرستاری توجه کنیم:

واژه استقلال بدون توجه به عامل متضاد آن یعنی وابستگی یا اسارت چه معنایی می تواند داشته باشد؟! از قرن نوزدهم تا بعد از جنگ جهانی دوم که استعمار غربی گستره جهانشمولی داشت واژه استقلال در کشورهای مستعمره معنایی شفاف و مشخص داشت یعنی بیرون راندن استعمار , در کشورهای بلوک شرق نیز خصوصا پس از شکل گیری اتحاد جماهیر شوروی و چین کمونیستی استقلال معنایی متفاوت تر داشت که بطور مشخص مخالفت و ضدیت با امپریالیسم و سرمایه داری غربی بود و در دوران جنگ سرد , واژه استقلال در کشورهای جهان سوم بخصوص غیرمتعهدها که خود را وامدار نظریه موازنه منفی محمد مصدق می دانستند ( آنها به مصدق لقب زعیم شرق داده بودند) به معنای عدم وابستگی سیاسی اقتصادی و فرهنگی به هر یک از دو بلوک شرق و غرب بود و نیز شکل گیری مکاتبی مانند مکتب وابستگی در مقابل مکتب نوسازی غربی در قلم نویسندگان بزرگ آمریکای لاتین مانند فرانک و دوس سانتوس همچنین نظریات پل باران در مطالعه مستعمره هند و نظریات امین و سوئیزی, حول محور استقلال اقتصادی و عدم وابستگی اقتصادی بعنوان پیش زمینه اصلی برای رهایی از وابستگی های سیاسی , فرهنگی و در نتیجه استقلال کامل کشورهای جهان سوم از استعمارگری غرب و شرق بود . 

اما ارتباط واژه استقلال با مسائل روز پرستاری و خصوصا انتخابات شورای عالی نظام پرستاری چیست؟

عامل متضاد استقلال در پرستاری یعنی وابستگی یا اسارت کجاست؟ 

در جواب به این سوالات باید گفت که پرستاری آکادمیک از بدو پیدایش خود در ایران در سیطره کامل پزشکسالارانی است که همانند رفتار استعمارگران در مقابل شهروندانِ مستعمرات, برای پرستاری جز تبعیض های روزافزون و زحمت بیشتر و دریافتی کمتر هیچ حقی قائل نیستند و سالهاست که پرستاری برای احقاق حقوق خود با این استعمار مبارزه می کند و متاسفانه تفاوت این مبارزات در سالهای گذشته با امروز و خصوصا یکساله اخیر در این است که پیشگامان قبلی بجای همراهی با مجموعه پرستاری, بنوعی در برابر پرستاران قرار گرفته و به پزشکسالاران جهت خنثی کردن تلاشهای حق طلبانه مجموعه پرستاری کشور کمک های شایان توجهی نموده اند. 

 در برابر اقدامات و عملکرد وزیر محترم بهداشت و عدم وجود اراده ای در ایشان و همفکران ایشان در وزارت برای شنیدن نظرات و اجرای تعرفه گذاری خدمات پرستاری و رفع تبعیض های ناعادلانه در سیستم بهداشت و درمان کشور و عملکرد ضعیف و سؤال برانگیز دوره سوم شورای عالی نظام پرستاری و تصویب طرح کمک پرستاری ( که مخالفان آن از سی نفر فقط جناب استاد شریفی مقدم و دو نفر از خانم های شیردل بودند) و موضع گیریهای معاونت پرستاری وزارت که کاملا به نفع سیاستهای پزشکسالارانه و در جهت مخالف منافع پرستاری بود , باعث شکل گیری گفتمانی به نام عدالتخواهی در کل کشور شد و منتخبانِ اکثریت هییت مدیره ها نیز با تکیه به شعارهای عدالتخواهانه و استقلال طلبانه گفتمان عدالتخواهی توانستند اعتماد جامعه پرستاری را در شهرهای خود جلب کنند .

اما بعد از انتخاباتِ هیئت مدیره ها , برخی دوستانِ به اصطلاح میانه روکه قبلا خود را همراه و حامی عدالتخواهی می نامیدند و بخصوص بعد از مشارکت حداکثری در شهرهایشان و افزایش تعداد نمایندگان حق رای دار در مجمع , بجای استفاده صحیح از این فرصت برای پیگیری حقوق حقه پرستاری کل کشور , بخاطر سودای ریاست برسازمان پرستاران , راه دیگری در پیش گرفته و با گروه طرفدار وزارت پزشکان گروهی تحت عنوان میانه رو و نیز پرستاران مستقل تشکیل داده اند و با تماس با برخی منتخبان در شهرستانها که اطلاعات زیادی از مسائل یک ساله اخیر نداشته و قول دادن به آنها که اگر با ما باشید چندین رأی خواهید داشت و به شورای عالی راه خواهید یافت سعی در جذب این افراد داشتند و هنوز نیز این روند ادامه دارد !!

حال سؤالی که باید برای پرستاران کل کشور و بخصوص منتخبین هیبت مدیره ها مطرح شود این است که آیا کسانی که با شعار عدالتخواهی بدنبال احقاق حقوق پرستاران بوده اند و در این راه برخوردهایی چون رد صلاحیت و تبعید و اخراج را بجان خریده اند مستقل محسوب می شوند یا برخی دوستان که تا دیروز برای جلب رضایت وزارت پزشکان از هیچ اقدامی فروگذار نکردند و امروز بخاطر انتخابات شورای عالی رنگ عوض نموده اند؟!!! کدامیک مستقل محسوب می شوند؟! 

آیا واژه استقلال و پرستار مستقل چیزی جز گفتمان عدالتخواهی می تواند باشد که منافع مجموعه پرستاری کشور را با هیچ پست و مقام و منفعت شخصی معامله نمی کند؟!

آیا دوستان به اصطلاح میانه رو و به دروغ , مستقل, حاضرند مانند ما در موقع لزوم بخاطر منافع کل پرستارانِ کشور از کاندیداتوری خود صرف نظر کنند تا افراد شجاع و به یقین مستقل پیگیر حقوق جامعه پرستاری شوند؟! 

جواب این سؤال باشد برای وجدان نمایندگان مجمع و همکارانی که بنوعی متمایل به این افراد هستند.

اما میانه روی چیست؟!

آنچه که از عملکرد این حضرات در باب میانه روی مشخص است:  

میانه روی یعنی تسلیم مطلق در برابر سیاستهای ضد پرستاری وزارت پزشکان!

میانه روی یعنی عدم موضع گیری در برابر خیانتی به نام کمک پرستاری!

میانه روی یعنی تبلیغ و دفاع از ظلمی بنام طرح مبتنی بر عملکرد! 

میانه روی یعنی ایجاد انحراف در طرح تعرفه گذاری خدمات پرستاری و اجرای پایلوتی که اصلا نیاز نیست و در نیت اجرای پایلوت آن بدون بودجه لازم اهداف شومی نهفته است!!!

میانه روی یعنی سکوت در مقابل توهین وزیر پزشکان به کل پرستاری!

میانه روی یعنی بی تفاوتی به سوختن یک پرستار در آتش بی لیاقتی مدیران!

میانه روی یعنی بی تفاوتی به ردصلاحیت و اخراج فعالین صنفی!

و در پایان میانه روی از دید این حضرات یعنی ساکت ماندن و رای دادن به ایشان تا بار دیگر عضو شورای عالی باقی بمانند و آنوقت هر طرحی وزارت پزشکان داد با آن موافقت کنند و پرستاران نیز باید با سکوتی همراه با رضایت فقط مطیع اوامر باشند و از حق و حقوق خود دم نزنند تا لایق عنوان میانه رو باشند!

هر کس از عدالت و رفع تبعیض و احقاق حقوق پرستاری دم بزند, تندرو بوده و مستحق تبعید و اخراج و رد صلاحیت است.

والسلام .

آریافرد.